Dağıldığın Yerden Toparlanmak (İlerlemek-1)

Gözlerim acıyor. Çünkü yoğun bir tempoda çalıştığım günün gecesinde buradayım. İçimde yanıp tutuşan anlatılmayı bekleyen hikayeler var. Yastığa başımı koyduğumda içimden yükselen sesler yazmam için ekranın karşısına çağırdılar. Karşı koymaya çalıştım, oldukça da direndim. Ancak o kadar taze ki. Bir o kadar cezbedici. Kendimi burada olmaktan alıkoyamadım. Niçin paylaşıyorum bunları? Çünkü her biri ruh halimin yansıması. Ve bu yazı ile bir seriye başlıyorum. Bu seri de çokça ruh halimden ve devam etmekten(ilerlemekten) bahsedeceğim.

Az önce ne kadar coşkunsa içimde ki nehir, yazarken de bir o kadar süt liman. Başlamadan önce kısa bir saygı duruşu. Bakmayın lafın gelişi söylediğime. Kendime bir teşekkürü borç bilirim bu gece. Günlerdir beklettiği meseleler için bu gece ilk adımları attım. Hasta ve yorgun bedenimi ayaklandırarak dağıldığı yerden toparlanmaya çalıştım.

Tam olarak nerede dağılmıştık?

Toparlanabilmek için önce dağılmak gerekir, dağıldıktan sonra toparlanmak... Benim hayatımdad a bu süreçler bir devinim ile ilerliyor. Sizlerle de hayatlarımız çokça farklı değil kalp grafisi gibi, yukarı ve aşağı inip çıkıyoruz. Yalan söyleyemeyeceğim. Bu durum yaş ilerledikçe insanı zorluyor. Mesela şey derdim önceden. Ben rutinlerle asla yapamam. Muhakkak heyecan olmalı etrafımda. İlginçtir benim hayatımdan da çok aksiyon eksik olmaz. Olayları çok abartmayı sevmemden mi bilinmez? Kısa aralıklarla kalp krizi yaşatırcasına çarpıntıya neden olan olaylarla karşılaşırım. Küçük sürprizler, yaşamımın ruh rehberleridir. Her birinin beni eğittiğine inanırım. Bu anlara geri dönüp baktığımda zor süreçler olmadığını söyleyemem. Ama yaşandıkları anda ki kadar büyük olmadıklarını fark ediyorum. Stres kontrolünün burada değil, o an yaşanırken devreye girmesi gerekiyor. Ne yazık ki ben o kadar soğukkanlı biri değilim. Ama ilk şoku atlınca idare etmesini bilirim.

Bu dönemlerde rutinlerim, alışkanlık zincirim olsun istiyorum. Mesela günlük, haftaık, aylık rutinlerim olsun. Kendimi tanıdığım yerden stabil ritme ulaşabileyim. Eşyaların ve anıların yeri sürekli değişmesin. Ya da ben bundan sonra ne yapacağım diye sürekli gelecek kaygısı içinde yüzmeyeyim. Gelecek kaygısı da başka bir yazının konusu olsun. Dağıldığımda daha hızlı toparlanabilmek için istiyorum rutinleri. Alışkanlıklar bir yerden sonra otomatikleşir ve insana tanıdıklık hissi verir. Tanıdık bir zihinse daha çabuk normalleşir. Önce bir düzen kurmak istiyorum kendime. Sürdürülebilir ve stabil. Yorgun olsamda yapayım mesela. Hasta olsamda birine şu şurada diyeyim. Öncesi için fiziksel bir süreçten bahsediyorum. Ne demişler odası dağınık olanın kafası da dağınık olur. Bu yüzden kafamı toparlayabilmek için önce etrafımı toparlarım ben. Düzene oturunca çevrem sakinleşir çehrem.

Bir süredir bu konuya odaklanıyorum, yazının başında da demiştm ya kendimi tebrik ediyorum diye. Ben bu gece ilk adımı attım. Dağıldığım ve koptuğum yerden toparlanmaya ihtiyacım olduğu için.

Güzel bir motivasyon yakaladım. Bu süreci en rahat şekilde atlatmak istiyorum. Bu mesele özelinde çalışırken bir kitaptan yardım almak ve ufkumu genişletmek istiyorum.

Bundan sonraki yazımda Atomik Alışkanlıklar kitabı üzerine konuşacağız. Aylardır öyle çok okumak için istiyorum ancak motivasyon kaybından okuyamıyor veya odaklanamıyorum. Bu yeni rutinler meselesi benim için güzel bir hedef olacak.

O zaman yeni çıktığımız yolculuklarda beraber olabilmek ve dağıldığımız yerden toparlanabilmek dileğiyle...

					 	     25.07.2024